SFEERVERSLAG DOMINIQUE COOPMAN

Op Wim for Life heb ik met veel mensen gesproken.
Mensen, familie en vrienden, die een pintje kwamen drinken, die kwamen wandelen, die kwamen lopen, die kwamen supporteren. En bij elk gesprek was er een lach en viel er een traan.
En bij elk gesprek, voelde je de waarden waar Wim voor stond en wat hij wilde realiseren.
En bij elk gesprek, was er verdriet en gemis, om die warme vriend die ons veel te vroeg ontviel. 

Ik heb op Wim for Life heerlijk mooie gesprekken kunnen voeren.
Sterke stukken levensverhalen gehoord.
En tegelijk veel over Wim, hoe die was en eeuwig zal blijven, en hoe die gemist wordt.
En ja, het was zo geweldig om zien, hoe er gewandeld en gelopen werd,
voor Wim, en voor Kom op tegen Kanker. 

Hoedje af voor zoon Viktor. Op kop van een jeugdige bende vrienden. Lopend. Lachend.
Of in volle aanmoediging, duwtje in de rug, van wie het tempo even niet kon volgen.
Achter de toog, een flesje cola ontkurkend, "Alsjeblieft meneer/mevrouw".
Of zelf genietend van een bakje friet en een frikandel. Helemaal zijn papa.
Of toch met veel trekken van, want ook helemaal zijn mama. Maar bovenal én vooràl helemaal zichzelf: een heerlijk mooie mix aan talent en inzet, groeiend en bloeiend, op naar de toekomst. 

Hoedje af ook voor Isabelle en haar speech. "Dit is niet wat ik gewoon ben te doen, speechen was het werk van Wim," begon ze. En ze dankte iedereen. Eén voor één en allen samen.
De werkgroep: Henk V., Henk G., Bram, Hanne, Heike en Marie. En de vele medewerkers voor en achter de schermen. "Wat we vanavond doen…, wandelen, lopen, supporteren, is een mooie herinnering aan Wim en aan wie hij was, wou zijn en zal blijven. Én het is ten voordele van Kom op tegen Kanker. Een eerste raming van opbrengst: 5.000 euro. Fantastisch is dat!" 

Waarna Isabelle nog even heel persoonlijk werd, met een sterke boodschap:
"Wim zei me eens dat wanneer je een speech houdt, je moet proberen een boodschap mee te geven. Mijn boodschap: ken je iemand uit je omgeving die het wat moeilijk heeft,
laat die persoon dan weten dat je er bent voor hem of haar. Een telefoontje, een briefje,
een berichtje. Houd contact, zet de stap. Want zelf is dat moeilijk, heb ik ondervonden.
Voor wie in verdriet zit, kost het veel energie om hulp te vragen.
Ik heb het geluk dat ik goed omringd ben, maar niet iedereen heeft zo'n familie, vrienden of bondgenoten. Dus kijk rond je, luister, en zet de stap. Dank je wel! En graag tot volgend jaar!"